Elettra
2015
Çok kanallı ses enstalasyonu ve fotoğraf baskılar
1965'te Glasgow'da doğan Philipsz, Berlin'de yaşıyor ve çalışıyor. Çalışmaları sesin uzaysal özelliklerini ve mimariyle olan ilişkilerini ele alır. Philipsz sesin duygusal ve psikolojik nitelikleriyle ve bireysel bilinci değiştirmek için nasıl kullanılabileceğiyle ilgilenir. Bu proje (Elettra), radyonun ilk mucitlerinden Guglielmo Marconi’ye ait batık gemi Elettra’nın su altındaki kalıntılarına dayanır. Marconi’nin seslerin bir kez yaratıldı mı asla ölmediği, zayıfladığı ama ses dalgaları olarak evrenin her yerinde yankılanmaya devam ettiği iddiasından büyülenen Philipsz, Marconi’nin denizde tehlikede olan gemiler için uyguladığı radyo teknolojisini araştırmaya başladı. Elettra, 1904’te İskoçya’da bir tersanede Avusturya Arşidüşesi Maria Theresa için inşa edilmiştir. I. Dünya Savaşı’nda mayın tarama gemisi olarak kullanılmak üzere İngiliz Deniz Kuvvetleri Komutanlığı tarafından el konulan gemi 1919’da Marconi tarafından satın alındı ve adı “Elettra”ya değiştirildi. Marconi onu yüzen bir radyo laboratuvarına dönüştürdü ve radyo deneylerinin çoğu, Cenova yakınlarındaki Santa Margherita di Ligure körfezine demir atmış olan yattan gerçekleştirildi. Marconi’nin ölümünden sonra İtalyan Hükümeti’ne satıldı ve 1943’te Alman Donanması’na katıldı – ağır silahlarla donatılınca içindeki radyo teçhizatı kaldırıldı ve adı G-107 olarak değiştirildi. 1944’te Dalmaçya kıyısının açıklarında, Zadar dolaylarında torpille tahrip edildi. Elettra tamire muhtaç bir halde kıyıda oturup kaldı ve en sonunda parçalara ayrıldı. Şimdi bu parçalar, İtalya’nın kuzeyi ve ötesinde değişik yerlere dağılmış haldedir. Philipsz parçaların bulunduğu her yeri gezdi ve geminin her bir parçasının imajlarından oluşan bir seri üretti; bu parçaları projenin farklı aşamalarında birleştirmeyi tasarlıyor. Bu fotoğrafik parçalar, bütünüyle sualtında kaydedilmiş olan bir ses eserinde yankılanmaktadır. Philipsz, Santa Margherita di Ligure körfezinde; İstanbul Boğazı’nın ve Karadeniz’in ucunda Rumelifeneri’ndeki balıkçı iskelesinde; ve Marmara Denizi’nde Büyükada açıklarındaki sularda yapılan sualtı kayıtlarını, mekândaki izleyiciyi sarıp sarmalayan akustik bir ortam yaratmak için katmanlandırdı. Tekne motorlarının sesleri, hidrofonun algıladığı kesik kesik radyo sinyalleri ve çatırdayan su sesleri, kuşatıcı soyut bir arka plan yaratır. Philipsz ayrıca hem uçaklar hem de gemilerde kullanılan, suyla temas ettiğinde çalışmaya başlayan ve kara kutu cihazının bir parçası olan konum bildirici akustik bir radyo sinyali de kaydetti. Bu kara kutu, aküsü bitene kadar 90 gün boyunca akustik bir sinyal gönderir. Bu sesler Mors alfabesini anımsatır; keza Marconi de denizde tehlikede olan gemiler için bir Mors alfabesi sinyali geliştirmiştir. Bu sesler üzerinden Philipsz, Marconi’nin CQD sinyaline ve daha geleneksel SOS sinyaline gönderme yapar. Parçalı seslerdir bunlar ve mekânı canlandıran bir çağrı ve yanıt rolü oynarlar.
Sanatçının, Tanya Bonakdar Gallery ve Isabella Bortolozzi Galleri’nin izinleriyle.
14. İstanbul Bienali’nin teşviğiyle, Museo d’Arte Contemporanea di Villa Croce ile ortak olarak Francesca Cilluffo ve Angelo Chianale, Henry Moore Foundation British Council ve AmiXi Villa Croce’nin destekleriyle üretilmiştir.
Elettra
2015
Multi–channel sound installation and photographic prints
Born in Glasgow in 1965, Philipsz lives and works in Berlin. Her work deals with the spatial qualities of sound, and their relationships with architecture. Philipsz is interested in the emotive and psychological properties of sound, and how it can be used to alter individual consciousness. Elettra is based on her research around the sunken remains of the ship Elettra which belonged to Guglielmo Marconi, amongst the first inventors of the radio. Fascinated by Marconi’s suggestion that sounds once generated never die – that they fade but continue to reverberate as sound waves across the universe, Philipsz started investigating Marconi’s application of radio technology to ships in distress at sea. The Elettra was built in 1904 by a Scottish shipyard for the Archduchess Maria Theresa of Austria. Requisitioned by the British Admiralty to be used as a minesweeper during World War I, it was purchased by Marconi in 1919 and christened ‘Elettra’. Marconi converted her into a floating radio laboratory and many of his radio experiments were conducted from the yacht, moored in the bay at Santa Margherita Ligure, near Genoa. After Marconi's death, she was sold to the Italian Government, and in 1943 became part of the German navy – the radio equipment removed as she was fitted with heavy artillery and renamed G-107. The yacht was torpedoed in 1944 and sunk near Zadar, off the Dalmation coast. The Elettra remained stranded in shallow water where she fell into disrepair and was eventually cut up. The parts are now spread across sites in the North of Italy and beyond. Philipsz visited each of the sites and produced a series of images of each of the segments of the ship, which she proposes to unite at different stages in the project. These photographic fragments are echoed in the sound artwork that was recorded entirely underwater. Philipsz layered underwater recordings from the bay of Santa Margherita Ligure; from the fishing port of Rumeli Feneri at the edge of the Bosphorus and the Black Sea; and from waters off Büyükada in the Marmara Sea to create an acoustic environment that surrounds the viewer. Sounds of boat engines, intermittent radio signals picked up by the hydrophone and the crackling sounds of water create an immersive abstract background. Philipsz also recorded an acoustic locator beacon, which is part of the black box recorder fitted to both aircraft and ships and activated upon contact with water. It sends out an acoustic signal for up to 90 days until the battery runs out. These sounds are suggestive of the Morse code, also used by Marconi to create a code signal for ships in distress at sea. Through these sounds, Philipsz alludes to Marconi’s CQD signal and the more conventional SOS signal. They are fragmented sounds, and play in a call and response that animates the space.
Courtesy the artist, Tanya Bonakdar Gallery and Isabella Bortolozzi Gallery.
Commissioned by the 14th Istanbul Biennial and co–produced with Museo d’Arte Contemporanea di Villa Croce with the support of Francesca Cilluffo and Angelo Chianale, Henry Moore Foundation, British Council and AmiXi Villa Croce.
