Ve Kalbim, İçimdeki Yara Yeri. Eurydike – Medusa
1984–2015
15 resim, 76 defter, enstalasyon ve ses kaydı; kâğıt veya tuval üzerine yapıştırılmış kâğıt üzerine yağlıboya, fotokopi tozu, elektrostatik baskı, pigment ve küller; Çini mürekkepli, kurşun kalem ve farklı kalemlerle çizilmiş defterler; Manastır masası, kitaplar, defterler, kaşık, saç fırçası, saç tokası
1948 Tel Aviv doğumlu Bracha Ettinger’in pratiği, resimden çizime, yazıdan performatif teoriye kadar uzanır. 1980’lerin sonundan beri sergilemekte olduğu Matrissel olana ilişkin teorisi, psikanalizi ve kültürel teoriyi kendi sınır bölgelerine kaydırır. Onun defterlerini, (altı ya da daha fazla yılda ara ara tamamladığı sayıca az) resimlerini, okunacak bazı kitaplarını görür ve sesini dinleriz. Ettinger, ARTER’de ışık/mekânı ve böylece izleyicinin “sınır-bağlama ve sınır-aralığı-bırakmanın psişik-zihinsel mekânının zuhurunu, birlikte-zuhur ve birlikte-yok oluşu, birlikte-etkileyiş ve birlikte-maruz kalışı” algılama yetisini taşır. Bracha, Öteki’de görür, Öteki’yi dinler; şeylerin ve insanların yüzünü, onların gündelik hallerini birleştiren çizgiler çizer ve bu çizgilerden öyle bir doku oluşturur ki sanat girişmeye, yaşam yolculuğa değer bir şey haline gelir – beden teknemiz bu yolculuğun zanaatıdır. Dalgalar ve düğümler, Bracha’nın çizgileri, katmanlı küçük imajlar olarak tezahür eder; bu imajlarda çizim ve resim, perdahlama jesti sayesinde bir süreklilik arz eder. Bu perdahlama jesti, izleri ortadan kaldırmak için silmekle aynı şey olabilir mi? Ya da bu perdahlama jesti, henüz görünmez olan bir şeyin görünürlüğe gelişine neden olabilir mi ve bu görünmez şey, tam da onu varoluşa getiren bu kazıma jestinde belirginleşebilir mi? Bracha’nın elindeki, onun kalbiyle bunu düşünen düşünce-biçimi, asla tam olarak doğmamış ama sürekli birlikte-zuhur ediyor olabilir mi – beyindeki sinir hücreleri kadar önemli olan, pek çok organdan ve pek çok beyinden oluşan bir bedene çözülüp karışan algısal sinir uçları? Celan’ı hatırlayan Bracha “Dünya gitti, ben taşımalıyım seni,” diye yazar. Resme gelince? “Resmetmek, bir resmin içinde ve resimler arasında (boşluk)yaratmak (halal, lehoulal). Resim bana ıstırap veriyor. Size de ıstırap verecek. Acıyı paylaşıyorum. Kenarlarını genişleterek ve konturları kalınlaşmaya başladıkça mekânı derinleştirerek.” Nefes alıyoruz. İçimizdeki kalpler bir flüt. Yıllarca süren sanatsal bir çabayı ve esasen gececil imajları kayda geçirerek, Bracha bizi taşır.
Sanatçının izniyle.
Braverman Gallery, Tel–Aviv,Artis ve Paris Grants’in desteğiyle sergilenmiştir.
And My Heart, Wound-Space Within Me. Eurydice – Medusa
1984–2015
15 paintings, 76 notebooks, installation and audio recording; oil, xerography, photocopic dust, pigment and ashes on paper or paper mounted on canvas; Notebooks with Indian ink, wash, different pens, pencil; Installation with monastery table, books, notebooks, spoon, brush, hair clip
Born in 1948 in Tel Aviv, Bracha Ettinger’s practice spans painting, drawing, writing and performative theory. Exhibiting since the late 1980s, her theory of the Matrixial shifts psychoanalysis and cultural theory to their border zones. We see her notebooks, her paintings, (few in number, at times painted over six or more years,) some books to read, and listen to her voice. She carries the light/space at ARTER, and thus the viewer’s ability to perceive ‘the emergence of a psychic-mental space of borderlinking and borderspacing, co-emergence and co-fading, co-affecting and com-passion.’ Bracha sees in, listens to the Other and draws lines connecting the face of things and people, their quotidian ways, weaving them into a texture of life that makes art worth embarking upon, and life worth the journey – the vessel its craft. Waves and knots, her lines, manifest as layered small images; in them, drawing and painting are in continuity through the gesture of rubbing. Could this rubbing gesture be erasing, to remove traces? Or, could this gesture of rubbing cause a coming into visibility of something not yet visible that becomes manifest through this gesture of scratching it into existence? Is the thought-form in her hands that thinks it with her heart, never quite born, yet always co-emerging – the perceptual nerve-endings as important as the neurons in the brain, dissolved into a body with many organs and many brains? ‘The world is gone. I must carry you’, she writes, remembering Celan. What of the painting? ‘Painting, creating-spacing (halal, lehoulal) in a painting and in between paintings. Painting pains me. It will pain you. I join in sorrow. Expanding its edges and deepening the space as its contours begin to thicken.’ We breathe. Our hearts in us a flute. Registering years of artistic labours, and images mainly nocturnal, she carries us.
Courtesy the artist.
Presented with the support of Braverman Gallery, Tel–Aviv, Artis and Paris Grants.
