Arılar: Görmeleri, Kimyasal Duyuları ve Lisanları (Yenilenmiş Baskı)
1950
Kitap
Cornell University Press, Ithaca ve Londra tarafından yayımlanmıştır.
Avusturyalı etolojist Frisch (1886–1982), bal arısının duyusal algılarını inceledi ve kendine özgü bir dil olarak arı dansının anlamını çeviren ilk kişi oldu. “Yuvarlak dans”, besin kaynaklarının ne kadar uzakta olduğuna dair bilgiyi iletmek için arılar tarafından kullanılır. Bunu yapmak için dansçı arı, kovanın içinde yatay olarak asılı duran bal peteği üzerine belli bir mesafeden ileriye doğru hareket eder, sonra başlangıç noktasına geri dönmek üzere yarım bir daire çizer, bundan sonra dans yeniden başlar. Düz bir çizgide uçarak, gövdelerinin alt kısmını “sağa sola sallarlar”. Besin kaynağının uzaklığı, dansın hızıyla, başka bir deyişle birim zamanda kat edilen düz çizgi sayısıyla iletilirken, düz çizginin yönü besin kaynağının yönü hakkındaki bilgiyi içerir. Arıların oryantasyon işlevleri o kadar iyidir ki, tıpkı arada dağlar varmış gibi dolambaçlı yollardan gitmelerini gerektiren engeller olsa bile, bir besin kaynağını yuvarlak dansın yardımıyla bulabilirler. Frisch’in, ilk kez 1927’de Aus dem Leben der Bienen (Dansçı Arılar) kitabında yayımlanan araştırması, o dönemde şüpheyle karşılanır. Sonraları bu araştırmanın doğru bir teorik analiz olduğu kanıtlanmış ve Frisch, 1973’te Nikolaas Tinbergen ve Konrad Lorenz ile birlikte Nobel Fizyoloji veya Tıp Ödülü’nü almıştır. Kanal’da Frisch’in Arılar: Görmeleri, Kimyasal Duyuları ve Lisanları adlı kitabının 1950 tarihli bir kopyası sergileniyor.
Carolyn Christov-Bakargiev Koleksiyonu.
Bees: Their Vision, Chemical Senses, and Language (Revised Edition)
1950
Book
Published by Cornell University Press, Ithaca and London.
The Austrian ethologist, Karl von Frisch (1886–1982) investigated the sensory perceptions of the honey bee and was one of the first to translate the meaning of the bee dance as a language. The ‘waggle dance’ is used by bees to relay information about distant food sources. In order to do this, the dancing bee moves forward a certain distance on the vertically hanging honeycomb in the hive, then traces a half circle to return to her starting point, whereupon the dance begins again. On the straight stretch, the bee ‘waggles’ with her posterior. The direction of the straight stretch contains the information about the direction of the food source, while the distance to the food source is relayed by the speed of the dance – in other words, by the number of times the straight stretch is traversed per unit of time. The waggle dance functions so well that the bees can find a food source with its help, even if there are hindrances that they must detour around, like an intervening mountain. First published in 1927 in the volume Aus dem Leben der Bienen (The Dancing Bees), Frisch’s research was greeted with scepticism at the time. Later, it proved to be an accurate theoretical analysis. In 1973 Frisch received the Nobel Prize in Physiology or Medicine along with Nikolaas Tinbergen and Konrad Lorenz. In the Channel, a 1950 copy of his book Bees: Their Vision, Chemical Senses, and Language is on display.
Collection Carolyn Christov-Bakargiev.